Słoweńskie Morze Adriatyckie ma tylko nieco ponad czterdzieści kilometrów długości, ale jest bardzo ciekawe. Miejcie oczy szeroko otwarte.

Jeśli skierujecie się nad morze z Lublany, waszym pierwszym przystankiem będzie największy słoweński port, Koper. Znak z nazwą miasta jest dwujęzyczny i pod słoweńską nazwą widnieje włoska Capodistria. Mniejszość włoska cieszy się tu szeroką autonomią, a oprócz teatrów czy szkół działają tu także włoskie radia. Koper jest bardzo ważnym portem nie tylko dla Słowenii, ale z jego usług i korzystnego położenia geograficznego korzystają także inne kraje Europy Środkowej. Nawiasem mówiąc, słoweński minister spraw zagranicznych Dimitrij Rupel powiedział przed laty, że Słowenia byłaby szczęśliwa, gdyby Czechy uznały Koper również za swój port. Istnieje bowiem tradycja wzajemnej współpracy obu krajów – Czesi uczestniczyli w budowie terminalowego punktu przeładunkowego czy ukończeniu budowy kolei łączącej port z zapleczem słoweńskim. W Koper znajdziemy też kawałek ciekawej historii. W czasach starożytnego Rzymu miejsce to nosiło nazwę Aegido, a później Caprea, gdyż znajdowało się na Capraria insula, czyli Koziej Wyspie. W zasięgu wzroku Koper na północnym zachodzie leży popularny kurort Ankaran. 

Na zachód od Koper na wybrzeżu znajduje się rybackie miasteczko Izola. Jego nazwa oznacza po prostu „wyspę“ – podobnie jak Koper, został on pierwotnie założony na oddzielnej wyspie połączonej ze stałym lądem tylko przez kamienny most. Otoczona była kamiennym murem, który został zburzony na początku XIX wieku, a materiał budowlany wykorzystano, podobnie jak w Koper, do wypełnienia kanału między wyspą a wybrzeżem. Wtedy też miasto zrobiło pierwszy krok w kierunku zorganizowanej turystyki, gdyż odkryto tu źródło termalne.

Piran - klejnot w koronie słoweńskiego wybrzeża. Leży na wąskim cyplu, który zamyka północną stronę zatoki Piran. Ślady architektury weneckiej obecne są tu, podobnie jak w innych miastach wschodniego wybrzeża Adriatyku, a jej najważniejszym przedstawicielem jest kościół św. Jerzego (St. George) z przylegającą do niego kampanilą i ośmiokątną baptysterią. Budowla stoi na wysokim cyplu, z którego roztacza się piękny widok – na północ w kierunku włoskiego Triestu, za którym jednak znów wznoszą się słoweńskie góry; na północny zachód w kierunku włoskiego wybrzeża, gdzie przy dobrej pogodzie w oddali dostrzec można Wenecję; na południe przez zatokę na chorwackie wybrzeże i przylądek Savudrija; i wreszcie na wschód, gdzie stare mury przecinają cypel i oddzielają go od reszty stałego lądu. Jeśli zwrócisz oczy pod siebie, masz Piran na wyciągnięcie ręki. Kamienice z czerwonymi dachami, dumny ratusz z jeszcze dumniejszą flagą miasta, akwarium i muzeum morskie z ciekawą wystawą i wycieczką na pobliskie pola odsalania, znakomita restauracja Tri vdove Trzy Wdowy i wyłożony białym marmurem plac z posągiem z brązu. Plac ten był niegdyś zatoką i portem, o czym świadczą znajdujące się na jego skraju dwie kolumny nawigacyjne, między którymi wchodzono do portu– oraz tuż przed ratuszem i magazynem towarów. Dziś możemy podziwiać pomnik chyba najsłynniejszego rodaka Piranu, XVII-wiecznego kompozytora i wirtuoza skrzypiec Giuseppe Tartiniego.

W niewielkiej odległości, Portorož  jest również popularnym i często obleganym przez turystów kurortem. W porównaniu do Piranu Portu Róż“ jest naprawdę żywy. Miasto zaczęło się specjalizować w turystyce w XIX wieku, kiedy odkryto dobroczynne działanie słonego błota z pobliskich pól odsalających, skąd wciąż jest wydobywane.